Quen me dera que a miña irmá me dese hoxe unha tunda*
Quen me dera que a miña irmá me dese hoxe unha tunda* Da fraga érguese un rumor que semella o das praias da infancia, dun lado, o estrondo das ondas de Panxón doutro o doce bisbeo das cadeluchas do Vao Entre as rochas e os penedos, Desde o meu Coruxo ao teu Courel, María, de Panxón á Barbanza, quen me dera , que a miña irmá me dese hoxe unha tunda . Na praia de Panxón deitadas miña nai e ti, irmá, cos bucles dourados deusas das dunas agachadas dunha bandada de cabaleiros rendidos aos vosos pés. E andarán a soñar contigo Coma min, irmá, inaccesible á rabia, ao outono, á vida tamén á min, a nena vai e vén co caldeiro vai e vén refrescarlles o peito tamén a min, miñoca mártir do estío. Como narrar o teu feitizo irmá, A lenda , chamábante así de Coruxo ás Illas Cíes, eu, coa pala, a facer castelos na area por que ninguén me protexe a cabeza? insolada nas dunas do Vao quentura dos recordos. Dáme a febre de
