Quen me dera que a miña irmá me dese hoxe unha tunda*
Quen me dera que a miña irmá me dese hoxe unha tunda*
Da fraga
érguese un rumor
que
semella o das praias da infancia,
dun lado,
o estrondo das ondas de Panxón
doutro o
doce bisbeo das cadeluchas do Vao
Entre as
rochas e os penedos,
Desde o
meu Coruxo ao teu Courel, María,
de Panxón
á Barbanza, quen me dera,
que a miña irmá me dese hoxe unha tunda.
Na praia
de Panxón
deitadas
miña nai e ti, irmá,
cos bucles
dourados
deusas das
dunas
agachadas
dunha bandada
de
cabaleiros rendidos
aos vosos
pés.
E andarán
a soñar contigo
Coma min,
irmá,
inaccesible
á rabia,
ao outono,
á vida
tamén á
min, a nena vai e vén co caldeiro
vai e vén
refrescarlles o peito
tamén a
min, miñoca mártir do estío.
Como
narrar o teu feitizo irmá,
A lenda, chamábante así
de Coruxo
ás Illas Cíes,
eu, coa
pala, a facer castelos na area
por que ninguén me protexe a cabeza?
insolada nas dunas do Vao
quentura
dos recordos.
Dáme a
febre de verán
Dáme unha
tunda
Polos
areais orfos
Dáme a
ironía, devólveme a lingua bufa
que o teu
sorriso,
escintile
entre os xuncos
alén
Monteferro.
A marea
dilúe as pegadas sen nome
Quen son
eu? un humor da nada.
Onde
quedarei sen vós
insípida
narración de min, de nós
A cravar
con saña a pala na area
ata ver
sangrar ao chan
baixo os
toxos, para volvermos á vida.
Candeleda, agosto de 2024
*En homenaxe a María Mariño Carou, a lombos da súa poesía, á que intentei aproximarme co título e algún retallo emotivo.
Neste momento sombrío, uns versos elexíacos para a miña irmá Pila.
María
Mariño e a Festa da palabra silenciada
Descubrín a obra de María Mariño, os poemarios Palabra no tempo e Verba que comenza, no ano 1997, cando as Feministas Independentes
Galegas, FIGA, preparábamos o Encontro de poetas peninsulares e das illas,
celebrado en Vigo en xuño de 1996. As actas do Encontro, xunto cuns artigos e
unha antoloxía sobre María Mariño, completaron a edición da Festa da palabra silenciada número 13.
Sería o xermolo do volume de 2006, cando María
Xosé Queizán nos propuxo dedicarlle, integramente, o monográfico nº 21 da Festa da palabra silenciada a María
Mariño Carou.
Comprometínme coa escolma de poemas, agardando
coñecer máis da autora a través dos artigos de escritoras máis acreditadas.
Axiña sorprendeume a súa maneira de versificar,
de torpedear a sintaxe; non lera nada semellante ata o momento: unha
vangardista a contratempo?
María Xosé Queizán convocou para este
monográfico, e diría máis, incitou ás persoas participantes para que, a través
das súas investigacións e relecturas, esclarecesen quen era, en verdade, María
Mariño, figura da que mesmo se cuestionaba a súa existencia como escritora. Que
tanto había de patriarcalismo no seu halo de misterio, ou ao contrario, de
inconsistencia da súa literatura.
En definitiva, ese foi o propósito do
monográfico da Festa, resolver estas
cuestións ou, polo menos, dirixir unha ollada máis ampla e feminista á vida e
obra desta poeta misteriosa.
Mónica Bar Cendón
Comentarios