8 de marzo, día da muller “sen saias”

Case sempre me tomaría un respiro o Día internacional da muller. Cumpriría o propósito de quedar en silencio para darlle a voz ás persoas que normalmente non a toman, e sumirme o 8 de marzo nunha xornada de reflexión interna, non exenta de autocrítica.

Unha das autocríticas recae sobre a linguaxe. Resulta doado observar como o contido reivindicativo do feminismo vaise diluíndo, trivializando e asumindo desta forma, por parte das feministas, case dun xeito inconsciente. E xa non falamos de feminismo,

falamos de feminismos; xa non de violencia, senón de violencias; ou se empeñan en etiquetar como “micromachismos”, aos comportamentos cotiás ofensivos, agresións de menor voltaxe, cando realmente proceden dun tronco común: a violencia patriarcal.

Cando me atopaba nese ansiado relax, xustamente hoxe, escoito unha boa nova, de alarde reivindicativo, que escandalizaría ás feministas, xa non das herdeiras da terceira onda, dos anos 70; daquelas que queimaban os suxeitadores publicamente e renunciaban a calquera indumentaria que asociase a muller a unha imaxe estereotipada; desas que vestían o pantalón como prenda igualitaria; unha concepción vixente, xa non desde os 60 do século pasado, senón desde o círculo das sufraxistas decimonónicas; as primeiras que reivindicaron a saia-pantalón, como indumentaria indispensábel para o acceso ao mundo público das mulleres.

Pois si, cando estaba nese (merecido) relax, leo que o Concello de Valencia, presidido por Joan Ribó, de Compromís, vén de inaugurar uns “semáforos paritarios”, dun lado hai homes e do outro mulleres. E como os identifican?, pola anatomía? o que resultaría en certo modo, comprensible. Pois non; como nos baños dos bares: as mulleres levan saia, e os homes, pantalóns.

Non é posible! Pois si. Señoras e señores de Compromís: non me digan que pórlle saias ás iconas do semáforo vai en aras de acadar unha sociedade paritaria!

Ata unha folclórica da miña infancia (non podo lembrar o seu nome) cantaba: “El pantalón, ay el pantalón, ya no es cosa, cosa, cosa, exclusiva del varón”.

Habería que mandar a estes “iluminados” a ler feminismo, como medida mínima para ocupar un cargo público; e máis se te reivindicas progresista, roxo ou de esquerdas. En fin, vir cuns mínimos para non meter o zoco. Recapacitar, como neste caso, sobre: “de que falamos cando falamos de paridade?” A non ser que paridade veña de parida, uff!... perdoen a cativeza, pero é que se o tomo en serio, é dramático...

Díganme mellor, que foi unha inocentada, ou unha macacada máis do Trump.

Xa o sabía eu; non hai maneira de descansar da militancia, cada día máis consciente da súa importancia histórica: Viva o 8 de marzo!.