Orgullo patrio!

Costa entender que a xente se pelee por un trapo, non deixan de ser actitudes de patio de colexio. A bandeira é unha cousa, e o respecto pola cultura, a sanidade, o ensino, a calidade de vida, dereitos humanos, dunha colectividade, é outra historia. 

Nestes momentos de tolemia colectiva arredor das enseñas nacionais, centos de miles de persoas abandonan as súas patrias en busca dun lugar onde vivir con dignidade. Que importa a cor ou a calidade do pano.

Pero no marco das próximas eleccións catalanas, observamos un xogo de trapos no que a bandeira, adquiriu case un carácter fetichista. Panos mollados que non conseguen ocultar a corrupción en Cataluña.

Serei inocente, pero non me podo crer que estivesen en serio, no balcón institucional, os nacionalistas das distintas patrias española-catalana.

Será que non entendo moi ben de patrias, e a matria é unha entelequia, porque as mulleres nunca tiveron patria, como non sexa a patria común da inferioridade (hai un filósofo progre que di que ese é o noso problema, o complexo de inferioridade) do sometemento; o internacionalismo doméstico, que vai provocando odios no primeiro e no terceiro mundo, esa é a nosa patria. 

Pero resulta imposible independizarse do machismo, ese si que se agarra á súa hexemonía, sen bandeiras nin sinais de identidade.

Mátense polas cores, nos graderíos ou nos balcóns consistoriais; estrélense, bátanse cos seus leóns rampantes, e cando terminen, se lles queda tempo e vergoña, inda que nada máis sexa un 3% de vergoña, xestionen os designios do pobo, que os vota, case recalcitrantemente, desde detrás e diante do trapo: orgullo patrio, metonimia da estupidez.

E, por certo, non creo que miren con máis cariño a bandeira galega que a española ou a vasca, non nos enganemos; o naval galego ou o metal, "se la trae floja" aos nosos independentistas cataláns.   

Como sempre, gañará, non o mellor, senón o máis votado. Pero en fin, “o meu reino non é deste mundo", así que cada quen elixa onde quere escornarse.